Γέμισαν με ρεπορτάζ τα καθεστωτικά ΜΜΕ που είναι αφιερωμένα στην ανησυχία και τον προβληματισμό του Σαμαρά, και της Νέας Δημοκρατίας γενικότερα, για τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και τις εσωπασοκικές αναταράξεις που αυτά δημιούργησαν.

Το δεκανίκι της Νέας Δημοκρατίας κινδυνεύει και είναι εύλογο να ανησυχεί ο Σαμαράς, γιατί η διάλυση του ΠΑΣΟΚ απειλεί να σηματοδοτήσει και τη διάλυση της κυβέρνησης.

Και η πρόωρη διάλυση της κυβέρνηση, εκτός του ότι τα στελέχη της θα χάσουν τις καρέκλες τους για πάντα, θα σήμαινε ότι το έργο της θα παραμείνει ανολοκλήρωτο.

Αυτό σημαίνει ότι ελοχεύει ο κίνδυνος στη χώρα να απομείνει όντως κάποιος κόσμος που θα έχει ακόμα δουλειά και να συνεχίσει να υπάρχει και κάποια δημόσια περιουσία που δεν θα έχει ξεπουληθεί για ψίχουλα σε φίλους ολιγάρχες και πολυεθνικές.

Στο ΠΑΣΟΚ δε, όλος ο καυγάς γίνεται όχι για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει οδηγηθεί η κοινωνία, αλλά γιατί η επικείμενη εξαΰλωσή του και το τετ-α-τετ με τη χωματερή της Ιστορίας, συνεπάγεται με τη μη εκλογή όλων εκείνων των ταλαντούχων πολιτικών του στελεχών.

Πράγμα που θα τους εξανάγκαζε είτε να χωθούν σε κάποιο άλλο κόμμα, με την ελπίδα να επανεκλεγούν και να συνεχίσουν να τρέφονται από το δημόσιο χρήμα προσφέροντας μηδενικό έως και επιζήμιο έργο, είτε να πιάσουν για πρώτη φορά στη ζωή τους, έστω και στα γεράματα, μια πραγματική δουλειά.

Όσο για το Γιώργο Παπανδρέου, από τον οποίο και ξεκίνησε όλη αυτή η θετική για τον τόπο ενδοπασοκική και, μακάρι εν συνεχεία, ενδοκυβερνητική κρίση, η Ιστορία του μέλλοντος θα τον γράψει με χρυσά γράμματα για το καλό που προσπάθησε να προσφέρει στην κοινωνία.

Γιατί μπορεί πριν μερικά χρόνια να απέτυχε στο εγχείρημά του να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, απαλλάσσοντάς τις κοινωνίες της Ευρώπης από τις ορέξεις των διεθνών απατεώνων, τώρα όμως φαίνεται να στέφεται με απόλυτη επιτυχία η προσπάθειά του να απαλλάξει την Ελλάδα από το ΠΑΣΟΚ και, μακάρι εν συνεχεία, από τη συγκυβέρνηση της καταστροφής και της δυστυχίας.